Raften - Konjic (Bosnië Herzegovina)

4u ging de wekker af. Iedereen klaarmaken en vertrekken. Kids sliepen direct verder in de auto. Omdat er totaal geen verkeer was op de baan waren we al om 7u ter plaatse. We arriveerden in de juiste straat maar vonden niet direct de juiste locatie. We passeerde een oud café, daar gingen we naar binnen om iets te drinken en om te vragen waar we moesten zijn. Dit café was een oeroud café, waar er om 7u30 al oude mannen spelletjes aan het spelen waren. Ze waren heel vriendelijk. Wij vroegen een koffie, de kids fruitsap. Super straffe koffie, na een paar slokjes was het puur drap. Dit koste ons 5 Bosnische Mark (1 euro = 2 BM).

Kurt moest super dringend naar het toilet, dit was wel een grote verrassing, de toiletten waren Franse toiletten; rechtstaand kleine of grote boodschap doen. Iets wat wij helemaal niet gewoon zijn. 

Na ons drankje vroegen we of hij raft.kor kende. Hij liep direct de straat op met ons, hij riep Sanel (de baas) op de straat. Hij liep mee naar zijn huis en ook zijn werkplek. Tot we Sanel vonden. We waren uiteraard heel vroeg, dus besloten om nog even verder te wandelen. We zagen een ander restaurant/café. Hier dronken we nog iets en konden toch even bekomen van de autorit van bijna 4u,

Toen we hier vertrokken (terug richting het andere cafeetje) hadden we de indruk dat de man achter ons, ons volgde. Hij liep op een paar meter achter ons mee tot aan het oude cafeetje. Daar vroeg hij ineens of we Sanel reeds gevonden hadden. Het was precies of de hele straat volgde ons mee in onze zoektocht. 

Om 9u werden we verwacht voor het ontbijt, ze brachten ons naar het restaurant om de hoek, hetzelfde waar we eerder al een koffie dronken. Hier ontmoeten we o ze medegasten van de dag; een koppel uit Australië: Jordan en Aimee. We geraakten aan de praat en het was zeer gezellig.

Na het ontbijt kregen we in de werkplek ons materiaal: helm, vest, Mathis een wetsuit. En we konden vertrekken met de bus naar het start punt. We reden hoog de berg op. Werden afgezet en onze tocht kon beginnen.

We kwamen aan bij de Neretva rivier. We stapten in de boot, we zaten aan de linkerkant: papa - mama - Marieke. Mathis mocht in het midden zitten. Hamza achteraan. Hij gaf ons instructies als we moesten peddelen. ‘Left’ dan was het aan ons. We peddelden de rivier af, mooie uitzichten van de bergen, bronnen die uit de bergen kwamen. En het water was drinkwater, zuiver water uit de bergen. 
Een eerste korte stop was voor wie graag van een rots wou afspringen. Papa en Marieke deden dit met veel plezier. Jump! In het toch wel ijskoude water. De temperatuur tussen de bergen ligt toch wel lager. 
Verderop stopten we aan een kiezelstand. Hamza ging voor onze lunch zorgen(Cevapcici): broodjes met ajuin, tomaat en op de bbq gebakken vlees. Lekker!!! De geur was verrukkelijk. En het smaakte heerlijk. 
Nog even het zij riviertje bekijken, plaspauze en terug vertrekken. Er zijn nog andere bootjes (raft) op de rivier. Hamza kent natuurlijk alle andere schippers. Onderweg wat spelen met elkaar en elkaar nat spetsen. Hij leerde ons Marieke ook de techniek om te spetsen. Mathis mocht op zijn fluitje blazen, hij aarzelde wel even maar deed het toch. Na de vele bronnen, kwamen we langs een grot. Hier mochten we in kijken. Zelfs Mathis wou kijken. Hij werd mee naar boven genomen door Hamza. Normaal kan je hier ook vleermuizen in zien, maar geen geluk dit keer. Iedereen mocht in het water als ze wilden. Marieke maakte hier maar al te graag gebruik van. Zij voelde precies de koude niet. Ook mama ging er mee in, ijskoud. Je voelde je voortgetrokken worden door de stroming. Mathis ook heel even, maar hij vond het ook te koud. We passeerden 4 versnellingen waar de kids in het midden moesten gaan zitten. En maar gibberen. De adrenaline ging toch even omhoog.

Niet ver voor het eindpunt merkten we ineens op de bodem van de rivier een lichaam van een wolf/hond. In zo een perfecte staat, Hamza had dit ook nog nooit eerder gezien. Hij kon enkel vertellen dat er wolven in de bossen leven. Deze is misschien omgebracht? Of misschien pech gehad en verdronken.

We werden terug opgehaald op het eindpunt, met het busje reden we verder naar de werkplek. Hier konden we ons nog omkleden. Omdat we nog geld uit de muur moesten halen om te betalen, reed iemand met Dorien mee naar een ATM. Overal bij alle banken staat er security of politie mee buiten. De chauffeur stapte ook steeds mee uit. Echt een super veilig gevoel kreeg je hier niet van. Maar onze begeleiders waren super vriendelijk en behulpzaam.

Wat een super ervaring! Het was zeker de moeite waard om de trip te maken van Split naar Konjic. Terug naar huis vertrokken, onderweg nog lekker gegeten. En niet veel later vielen de kids in slaap. Zij hebben er ook van genoten. Dit zullen ze niet snel vergeten. Wij ook niet.